ارسال: #1

3 آبان
موضوع:حل مشکلات
مشکلات برای آن به وجود می آیند که حل شوند
برخی از ما بیش از حل مشکل به آن عکس العمل نشان می دهیم:چرا این بلا به سر من می آید؟.....چه زندگی بدی!....چرا باید اینطور می شد؟.....اوه عزیزم وحشتناک است!....چرا خدا(کائنات،یک موسسه،یک فرد،یه زندگی)این بلا را بر سر من آورد؟!
مشکلات اجتناب ناپذیرند.می توان بعضی مسائل را پیش بینی کرد.برخی غیر منتظره هستند اما این که مشکلات ه هر صورت اغلب پیش می آیند موضوع دور از ذهن نیست
خبر خوب آنکه برای هر مشکلی راه حلی وجود دارد.گاه راه حل فوری است و زمانی مدتی طول می کشد آنرا پیدا کنیم.گاه راه حل رها کردن مسوله است.در مواقعی ما باید مشکل را حل کنیم اما همیشه اینطور نیست.گاه مشخصا کاری هست که می توانیم انجام دهیم و مشکل را حل کنیم و بقیه اوقات لازم است به سختی تلاش کنیم،تقلا کنیم،سهم خود را انجام دهیم و بعد به نیروی بیکران الهی اعتماد کنیم تا کمک کند
در مواقعی مسئله تنها بخشی از زندگی است.گاهی آن مشکل اهمیت دارد زیرا با حل آن در زندگی درسی می آموزیم.گاه مسائل تلاش ابدی ما در زندگی را در پی دارند.ما را به سمتی در زندگی راهنمایی می کنند که بهتر از طریق برگزیده ی خودمان است
زمانی خودمان مسئله هستیم.و زمانی مسائل هشداری هستند که در مسیر نادرست در حرکتیم
می توانیمپذیرش مسائل را به عنوان قسمت اجتناب ناپذیری از زندگی بیاموزیم.می توانیم بیاموزیم به قابلیت خود در حل مشکلات اعتماد کنیم.می توانیم بیاموزیم مشکلاتی را که ما را به جهت تازه ای راهنمایی می کنند از مسائلی که فقط به حل شدن احتیاج دارند تشخیص بدهیم
می توانیم یاد بگیریم ه جای تمرکز بر مسئله به راه حل آن بیندیشیم و رفتار مثبتی در قبال زندگی و جریان اجتناب ناپذیر مشکلات و راه حل آنها در پیش گیریم.
امروز می آموزم به جای آنکه قربانی مشکلات باشم به راه حلها اطمینان کنم.من از مشکلات برای ثابت کردن اینکه ناتوان یا قربانی هستم استفاده نمی کنم.من نمی خواهم با اشاره به مشکلات خود بد بودن زندگی را ثابت کرده باشم.من می آموزم به جریان مسائل و راه حلها اعتماد کنم.
خدایا!کمکم کن تا مشکلی را که می توانم امروز حل کنم
کمک کن تا بقیه را رها کنم
کمک کن تا به توانایی خود در تشخیص و حل مشکلات اطمینان کنم
کمکم کن تا بدانم برای هر مشکلی راه حلی هست

ارسال: #2

10 آبان
موضوع:دوستان
ارزش دوستی را دست کم نگیرید.به دوستان بی توجهی نکنید.
دوستان مایه ی سرگرمی و تفریح هستند.از طریق دوستان بزرگسال به خوبی می توانیم تفریح کردن را بیاموزیم و دریابیم که با یک دوست چقدر می توان اوقات خوبی داشت.دوستان می توانند مایه ی آرامش خاطر ما باشند.چه کسی بهتر از یک دوست خوب ما را میشناسد یا قادر است از ما حمایت کند؟دوستی موقعیت راحتی است که میتوانیم خودمان باشیم.اغلب انتخا دوستان ما موضوعاتی را که ما به آنها علاقه مندیم نشان میدهد.حمایت کردن و حممایت شدن به رشد هر دونفر در ارتباط دوستانه کمک میکند.بعضی از دوستیها در اثر مرور زمان کم قوت تر شده و در نهایت از بین میرود.بعضی دیگر به خاطر رشد فردی زیادتر یکی از طرفین گسسته میشوند.به طور حتم دوستیهای آزمایشی داریم که ممکن است همه مدت زیادی دوام نیاورند.به موقع فراخوانده میشویم تا رفتار بهبود یافته ی خود را در این زمینه تمرین کنیم.اما بعضی ذوستیها تمام عمر پایدار میمانند.رابطه های مخصوص عاشقانه و روابط دوستانه وجود دارد.گاهی دوستیهای ما(مخصوصا دوستیهای دوران بهبودی)روابط عاشقانه ی به خصوص هستند.
امروز به دوستم نزدیکتر می شوم.به خود فرصت میدهم تا از راحتی،خوشیها و کیفیت ماندگار دوستیم لذت ببرم.

ارسال: #3

11 آبان
موضوع:قدرتمند باشیم
در زندگی ما اغلب کسی وجود دارد که توانایی اعتماد کردن و برای خود اهمیت قائل بودن ما را محک میزند.وقتی صدای آن فرد را میشنویم یا با او هستیم،ممکن است همه ی چیزهای حقیقی را از یادبریم،راجع به اینکه چگونه قدرتمند باشیم،چگونه صریح باشیم،راجع به آنچه میدانیم و باور داریم درست است،در مورد اینکه چقدر خودمان مهم هستیم.ما در برابر آن فرد قدرت خویش را از دست میدهیم.کودک درون ما در مخلوطی از احساسات قوی(عشق،ترس یه خشم)گیر می افتد.ممکن است احساس کنیم گیر افتاده و بی پناه هستیم یا آنقدر جذب شده ایم که نمیتوانیم درست فکر کنیم.ممکن است در درونمان مبارزه ی سختی بین احساس خشم و نیازمان برای پذیرفته شدن و مورد عشق قرار گرفتن،یا بین عقل و دل،رخ دهد.
ممکن است آنقدر در بند عشق یا مرعوب باشیم که به باور خود بازگردیم مبنی بر اینکه نمیتوانیم به نحو دیگری به این فرد پاسخ داده یا عکس العمل نشان دهیم.
گیر می افتیم
مجبور نیستیم در آن شرایط بمانیم
میتوانیم خود را مجبور کنیم تا به روش دیگری به آن شخص عکس العمل نشان دهیم،حتی اگر آن عکس العمل جدید ناشیانه باشد و خودمان احساس ناراحتی کنیم.
بیایید انگیزه های خویش را به دقت بررسی کنیم.آیا به گونه ای سعی داریم تا دیگری را کنترل کرده،تحت سلطه ی خود درآوریم؟می نمیتوانیم دیگری را تغییر دهیم اما به سهم خود میتوانیم آنگونه عمل نکنیم.یک روش خوب برای اینکار و جداشدن و رها کردن نیاز به کنترل است.
گام بعدی آموختن تملک فدرت خود برای مراقبت از خویش است،اینکه بدون تاثیرات آنها شخصیت حقیقی خویش را داشته باشیم.میتوانیم بیاموزیم در مواجهه با افرادی که ارتباط داشتن با آنها مشکل است،قدرتمند باشیم.ممکن است یک شبه رخ ندهد اما میتوانیم اما میتوانیم شروع کنیم و میتوانیم واکنشهای خود نسبت به کسانیکه ما را رنج داده اند تغیر دهیم.
خدایا کمکم کن تا رابطه ای که در آن نیروی خود را تقویت کردم تشخیص دهم.کمکم کن رها شوم و صاحب قدرت خویش باشم.

ارسال: #4

12 آبان
موضوع:مجال دادن به احساسات
لازم است برای خود و دیگران مجالی باقی بگذاریم تا احساسات خود را داشته باشیم و به آن بیاندیشیم.
ما انسان هستیم آدم آهنی نیستیم.یک بخش مهم ما(کسی که هستیم،چگونه رشد میکنیم،چگونه زندگی میکنیم)به مرکز احساسات ما متصل است.ما احساساتی داریم که گاهی پیچیده،گاهی مزاحم و گاهی بسیار شدید هستند و لازم است به آنها فکر کنیم و آنها را درک نماییم.
ما و دیگران،با روبه رو شدن و حل کردن این احساسات رشد میکنیم.در روابط،اگر رابطه ی عاشقانه،دوستانه،فامیلی و یا ارتباط شغلی نزدیک است،افراد به فضای کافی مخصوصی به خود نیازمندند تا به احساساتشان فکر کنند و آنها را درک کنند.
بعضی ها این روند را طی مراحل می نامند.انتظار بی نیازی از زمان و فضای کافی برای درک احساسات از دیگران درست نیست.اگر به زمان و فضا در زندگیمان مجال ندهیم،خویشتن و روابطمانرا محکوم به شکست کرده ایم.
ما به زمانی برای درک احساسات نیاز داریم.ما به همان روشی که شاید ناشیانه،ناراحت و گاهی درهم برهم است و مردم احساسات خود را درک میکنند به فضا و فرصتی برای درک احساسات خویش نیاز داریم.
این زندگی است،رشد است،عیبی ندارد.
میتوانیم فضایی را به احساسات اختصاص دهیم.میتوانیم بگذاریم مردم زمان و فرصت برای درک احساسات خود داشته باشند.مجبور نیستیم خود و دیگران را در چنان مضیقه ی سختی قرار دهیم.هنگامی که احساسات خود را درک میکنیم مجبور نیستیم نیروی بیهوده ای را صرف عکس العمل به تک تک احساسات خود یا دیگران کنیم.احتیاجی نیست وقتی در جریان درک احساسات هستیم،همه ی احساسات خود یا دیگران را خیلی جدی بگیریم.
بگذارید آن احساس جریان داشته باشد و اعتماد داشته باشید که شما را به جایی می رساند.
من می توانم محدودیت های مشخصی برای هر رفتاری تعیین کنم و در همان حال اجازه ی تجربه ی احساسات مشخصی را نیز به خود بدهم.

ارسال: #5

15 آبان
موضوع:قدر لحظات را بدانید
لازمه ی رهایی،زندگی در لحظه ی کنون است(زندگی در اینجا و حالا)به جای اعمال فشار و تلاش برای کنترل زندگی اجازه می دهیم که جریان داشته باشد.تاسف از گذشته و ترس از آینده را رها میکنیم.حداکثر استفاده از هر روز را میبریم.....(وابستگی کافیست)
در این لحظه ما دقیقا همانجایی هستیم که باید باشیم.همانجایی که قرار است باشیم
چقدر وقت خود را با این آرزوها تلف میکنیم:آرزوی اینکه کس دیگری بودیم،کار دیگری می کردیم،یا در جای دیگری بودیم.شاید آرزو داشته باشیم که شرایط فعلی ما دگرگونه بود.
ما بی دلیل خود را سردرگم میکنیم و با این فکر که وضع فعلی ما خوب نیست نیروی خود را منحرف می سازیم اما اکنون دقیقا همانجایی هستیم که باید باشیم،احساسات ما،افکارمان،وضعیتمان،خطرات و وظایف ما،همه ی آنها طبق برنامه هستنذ.
با آرزوی چیزی متفاوت لحظه ی حاضر را نابود میکنیم.
به خویشتن خویش بازمی گردید.به لحظه ی اکنون بازگردید.با فرار یا ترک لحظه چیزی را تغییر نمیدهیم.با تسلیم شدن به لحظه و پذیرفتن آن باعث تغییرات می شویم.
پذیرفتن بعضی از لحظات از بقیه آسانتر است.
اعتماد به روند هستی و نظام آفرینش نیاز به ایمان بسیار دارد،بدون فکر زیاد نسبت به گذشته یاد آینده،تسلیم لحظه شوید.اگر احساس عصبانیت می کنید،عصبانی شوید.راهنمایی احساسات درونی خود را بپذیرید.اگر صبر می کنید،صبر کنید.اگر وظیفه ای دارید،فقط مشغول کار خود باشید.درگیر لحظه شوید،لحظه همان جایی است که ما هستیم.
ما همان جایی هستیم که هستیم،و این عیبی ندارد.این دقیقا همان جاییی است که قرار است باشیم تا به جایی برسیم که فردا قرار است و آنجا نیز خوب خواهد بود.
عشق آنرا برایمان برنامه ریزی کرده است.
خداوندا!کمکم کن این نیاز را رها کنم که کسی غیر از انکه امروز هستم باشم.کمکم کن کاملا در لحظه ی حال زندگی کنم.من تسلیم لحظه ی اکنون خود شده و آنرا می پذیرم.هم لحظات مشکل و هم لحظات آسان.من به کل نظام هستی اعتماد میکنم.من دست از تلاش برای کنترل این نظام بر می دارم.در عوض،آرام می شوم و آنرا تجربه می کنم.

ارسال: #6

16 آبان
موضوع:رهایی از شرمندگی
شرمندگی آن احساسات تیره و قدرتمندی است که ما را عقب نگاه می دارد.بله.شرم می تواند ما را از رفتار نامناسب بازدارد.اما بسیاری از ما اموخته ایم که شرم را به رفتارهای سالمی که برایمان جالب هم هستند نسبت دهیم.
در یک خانواده بد کاکردی شرمندگی به رفتارهای سالمی از این قبیل نسبت داده می شود:صحبت راجع به احساسات،انتخاب،مراقبت از خویش،تفریح،موفقیت،یا حتی احساس خوشنودی فردی.
استفانی ای(Stephanie E)می نویسد:گاهی شرم در لباس،خشم،بی تفاوتی یا نیاز بهه فرار و پنهان شدن ظاهر می شود اما اگر این احساس ناشناخته باشد باعث ناراحتی ما در مورد وجود خودمان می شود به احتمال زیاد همان شرمندگی است.
در بهبودی،می آموزیم که شرمندگی را تشخیص دهیم.وقتی بتوانیم متوجه آن شویم،می توانیم شروع به بیرون راندن آن کنیم.می توانیم خود را بپذیریم و دوست داشته باشیم.حالا شروع می کنیم.
ما حق وجود داریم،حق داریم اینجا باشیم و حق داریم با کسی باشیم که هستیم.
امروز من به شرمندگی خود حمله میکنم و بر آن پیروز می شوم.

ارسال: #7

(۱۷-۸-۱۳۹۰ ۰۲:۲۶ عصر)رها نوشته شده توسط:  علی آقا،من این متن ها رو از کتاب رهایی می نویسم و دست خودم نیست که بخوام تغییرش بدم

رها مرسی از زحماتی که میکشید شاید من درک درستی از متن شما نداشتم .شاید منظور شما از درک احساسات همون شناسایی و مراقبت باشه! ولی مطمئنم خوب واقفید که بخش عمده ای از معضلات ما به عدم مراقبت از احساس برمیگردد. من به نوشته توجه دارم نه به نویسنده یا نام کتاب.

ارسال: #8

17 آبان
موضوع:صداقت در روابط
ما می توانیم در مورد حد و حدود روابط و راجع به محدودیت آن صادق و صریح باشیم.
شاید هیچ حیطه ای بهتر از روابطمان در زندگی یگانگی و فردیت ما را در بهبود یافتن نشان نمی دهد.بعضی ها با فرد جدیدی آشنا می شوند و شرایط برخی دیگر اینطور نیست.تعدادی از ما با کسی زندگی می کنیم.بعضی از ما آرزو داشتیم که با جنس مخالف آشنا می شدیم.برخی یک رابطه ی عاطفی متعهدانه را آرزو داریم.تعدادی از ما پس از بهبودی رابطه ای را آغاز می کنیم و چندی ارتباط پیش از بهبودی را ادامه می دهیم.ما روابط دیگری هم داریم.د.ستانی داریم.با فرزندان،والدین و افراد فامیل ارتباط داریم.رابطه های حرفه ای هم داریم.روابطی با همکاران و لازم است بتوانیم در روابطمان صادق و صریح باشیم.
یک موضوع که باید راجع به آن صادق باشیم حدود روابطمان است.شارلوت کسل(Charlotte Kasl)و همکاران در این مورد نظریه ای داده اند مبنی بر اینکه ما می توانیم حدود روابط خود را با دیگران معین کنیم و می توانیم از آنها بخواهیم که برداشت خود را صادقانه و با صراحت به ما ابراز نمایند.
اینکه رابطه ای داشته باشیم و ندانیم چه جایگاهی در آن داریم گیج کننده است(چه در شغلمان باشد یا در یک دوستی یا با افراد خانواده یا در یک ارتباط عاطفی.ما حق داریم که در مورد چگونگی تعریف یک رابطه صادق باشیم _یعنی در مورد اینکه می خواهیم چگونه باشد.اما رابطه ها هم ارزش افرادی است که حقوق برابر دارند.آن فرد دیگر در رابطه با ما نیز باید بتواند رابطه را مشخص کند.ما حق داریم که بدانیمو سوال کنیم،آنها نیز همینطور.
صداقت بهترین خط مشی است.
ما می توانیم حدودی تعیین کنیم.اگر کسی انتظار رابطه ای نزدیکتر از آنچه ما می خواهیم داشت ،می توانیم خواست خود را صادقانه
و واضح عنوان کنیم و به آن فرد بگوییم که چه توقعی می تواند از ما داشته باشد،چون تا آن حد مایل به درگیر شدن در رابطه هستیم.
چگونگی تحمل آن موضوع مسئله فرد مورد نظر است وآنچه ما به آن شخص می گوییم موضوع از دیدگاه ما است.
هرگاه تعیین حدود و تعریف دوستیها باعث گیجی یکی از طرفین می شود می توانیم خود حدودی تعیین کنیم.
ادامه دارد....

ارسال: #9

حتی می توانیم ارتباط خود با فرزندمان را نیز تعریف کنیم و این در صورتی است که روابطمان دست و پاگیر شده،ازحدود ما تجاوز کرده است.لازم است روابط عاطفی و معنی و مفهومی که برای هر یک از طرفین دارد را تفسیر کنیم.ما حق داریم بپرسیم و پاسخی روشن دریافت کنیم.ما می توانیم تعریف خود را در رابطه داشته و به نوبه ی خود توقعاتی داشته باشیم.این مطلب در مورد شخص دیگر نیز صدق می کند.
صداقت و صراحت تنها سیاست موفق است.گاهی نمیدانیم که از یک رابطه چه میخواهیم.بعضی اوقات دیگری نمیداند اما هر چه زودتر به کمک طرف مقابل بتوانیم یک رابطه را تعریف کنیم.زودتر میتوانیم رفتار مناسبی را برای خود انتخاب کنیم.
هرچقدر که رابطه ای را واضح تر تعریف کنیم،بیشتر میتوانیم در آن رابطه از خودمراقبت و محافظت کنیم.ما در مورد حقوق،خواسته ها و نیازهای خود حق داریم.همچنین طرف مقابل نیز حق دارد.اگر طرف مقابل نمیخواهد،نمیتوانیم او را مجبور کنیم که با ما ارتباط داشته باشد یا به همان اندازه که ما میخواهیم ارتباط را نزدیک کند.همه ی ما حق داریم که چیزی به ما تحمیل نشود.
اطلاعات وسیله ی قدرتمندی است و اطلاع داشتن در مورد اینکه یک رابطه ی بخصوص چگونه است(حدود و تعریف آن)به ما امکان می دهد تا از خود در آن رابطه محافظت کنیم.
مدتی طول می کشد تا رابطه ها شکل بگیرند اما گاه قابل درک است که انتظار تعریف واضحی از آن رابطه و حدود آن داشته باشیم.اگر تعاریف طرفین از رابطه با هم هماهنگ نیستند،ما آزادیم تا بر مبنای اطلاعات مناسب درباره ی اینکه چه باید بکنیم تا از خود مراقبت کرده باشیم،تصمیم جدی بگیریم.
من امروز در جهت روشنی و صراحت در رابطه هایم تلاش میکنم.اگر حالا رابطه هایی دارم که به درستی تعریف نشده و پیچیده هستند و اگر به آنها فرصت کافی داده ام تا شکل گیرند،سعی میکنم آنها را تعریف کنم.خدایا،کمکم کن تا از ترس تعریف و ادراک طبیعت رابطه های کنونیم رها شوم.
مرا بسوی وضوح_تفکر روشن و سالم_راهنمایی کن.کمکم کن تا بفهمم آنچه می خواهم درست است.یاریم ده بدانم اگر نتوانم آنچه می خواهم از فرد دیگری دریافت کنم،هنوز هم خواسته ی من درست است اما در حال حاظر ممکن نیست.مرا یاری ده بیاموزم تا آنچه می خواهم و به آن نیاز دارم را فراموش نکنم.قدرتی به من بده تا انتخابهای مناسب و سالمی در مورد چگونگی بدست آوردن آنها داشته باشم.

ارسال: #10

18 آبان
موضوع:فاصله گرفتن در روابط
بسیاری از ما وقتی برای اولین بار با مفهوم جدایی آشنا می شویم،آنرا زیر سوال می بریم و با آن مخالفت می کنیم.شاید فکر کنیم معنی فاصله گرفتن این است که موضوع برایمان مهم نیست.شاید معتقدیم که با کنترل کردن،نگرانی و تلاش برای اینکه اتفاقاتی رخ می دهد،نشان می دهیم که موضوع موضوع برایمان مهم است.
شاید باور داریم کنترل کردن،نگرانی و فشار به گونه ای بر نتیجه ی دلخواه ما تاثیر می کند.کنترل کردن،نگرانی و فشار موثر نیستند.حتی وقتی هم حق با ماست،کنترل تاثیری ندارد.در هر صورت کنترل کردن شاید از رخ دادن نتیجه ی دلخواه ما جلوگیری کند.
همانطور که اصل فاصله گرفتن از افراد زندگیمان را تمرین می کنیم،رفته رفته آموختن حقیقت را آغاز می نماییم.فاصله گرفتن،ترجیحا فاصله گرفتن محبت آمیز،حالتی در رابطه ها است که موثر واقع می شود.
خمچنین موضوع دیگری را نیز می آموزیم.فاصله گرفتن(رها شدن از نیاز به کنترل دیگران)روابط مارا بهبود می بخشد.چنین حالتی احتمال بهترین نتیجه ی ممکن را فراهم می آورد.باعث کاهشز خستگی ما می شود و به ما و بقیه امکان می دهد تا در هماهنگی و آرامش زندگی کنیم.
فاصله گرفتن یعنی اینکه ما برای خود و دیگران اهمیت قائلیم.فاصله ما را آزاد میسازد تا بهترین تصمیم ممکن را اتخاذ کنیم.فرصتی به ما می دهد تا حدودی را که در ارتباط با دیگران نیاز داریم تعیین کنیم.به ما اجازه می دهد تا احساس خود را داشته باشیم،از عکس العمل دست برداریم و رفتارهای مثبتی را شروع کنیم.این موضوع در مورد دیگران نیز صدق می کند.فاصله فضایی برای نیروی بیکران فراهم می کند تا به درون قدم گذاشته و شروع به کار کند.
امروز،من به فرآیند فاصله ی محبت آمیز اعتماد می کنم.من امور را رها می کنم و به دست خدا میسپارم.من دیگران را دوست دارم اما به خودم نیز عشق می ورزم.